Το Ιράκ στη μετα-Σαντάμ εποχή μπορεί να πει ότι του ταιριάζει το παράπονο του Χριστού «διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου και επί τον ιματισμό μου έβαλαν κλήρο». Το αποτέλεσμα της εισβολής των Αμερικανών και των Βρετανών, πέραν των άλλων δεινών, έφερε και τη διάσπαση του Ιράκ.
Το βόρειο τμήμα του είναι κομμάτι του παλιού Κουρδιστάν και κατοικείται από Κούρδους στη συντριπτική πλειοψηφία. Έχει την τύχη ή την ατυχία να διαθέτει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου. Κυρίως στην περιοχή γύρω από το Κιρκούκ βρίσκονται περίπου τα μισά από τα συνολικά αποθέματα πετρελαίου που διαθέτει ολόκληρο το Ιράκ.
Οι Κούρδοι, προκειμένου να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους, τάχθηκαν ολόψυχα με το μέρος των εισβολέων και πήραν από τις ΗΠΑ την υπόσχεση ότι θα τους δοθεί πλήρης ανεξαρτησία. Σήμερα αποτελούν το μόνο σταθερό έρεισμα των εισβολέων στην περιοχή. Έτσι, στα πρότυπα της Παλαιστινιακής Αρχής δημιουργήθηκε η Κουρδική Διοίκηση ως πρώτο βήμα για την πλήρη ανεξαρτησία.
Στη μοιρασιά του παλιού Κουρδιστάν είχε λάβει μέρος και η Τουρκία με ένα μεγάλο κομμάτι που έχει ενσωματωθεί στην τουρκική επικράτεια και κατοικείται από 15 εκατομμύρια Κούρδους. Αυτοί οι Κούρδοι που διαμένουν στο τουρκοκρατούμενο τμήμα του Κουρδιστάν από χρόνια έχουν ξεσηκωθεί και πολεμάνε για την ανεξαρτησία τους.
Και ασφαλώς έχουν δημιουργήσει σοβαρότατο πρόβλημα στη γειτονική χώρα. Με πρόσχημα την πάταξη της ανταρσίας των Κούρδων, η ηγεσία της Τουρκίας θέλει να εισβάλει στο ιρακινό τμήμα του Κουρδιστάν και να καταλάβει το πετρελαιοπαραγωγό Κιρκούκ. Φυσικά, ο καβγάς είναι για το πετρέλαιο. Και οι Αμερικανοί που για τον ίδιο λόγο βρίσκονται στο Ιράκ και κάθε μέρα εισπράττουν νεκρούς και τραυματισμένους στρατιώτες τους δεν επιτρέπουν τουρκική εισβολή.
Εδώ και πολύ καιρό τούρκοι αξιωματούχοι, πολιτικοί και στρατιωτικοί απειλούν με εισβολή στο ιρακινό Κουρδιστάν. Και προ ημερών ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων στρατηγός Γιασάρ Μπουγιούκανιτ δήλωσε απερίφραστα ότι πρέπει να πραγματοποιηθεί η εισβολή και με την προϋπόθεση ότι θα υπάρχει και η σχετική πολιτική βούληση της κυβέρνησης. Βέβαια, ήθελε να πει ότι απαιτείται η έγκριση των ΗΠΑ.
Από το μέρος των Κούρδων του Ιράκ υπήρξε έντονη αντίδραση με δήλωση του ηγέτη τους Μασούντ Μπαρζανί, ο οποίος κάλεσε την Τουρκία να μην αναμειγνύεται στις εσωτερικές υποθέσεις του Ιράκ και ειδικότερα στο θέμα του Κιρκούκ, γιατί διαφορετικά η Κουρδική Διοίκηση θα αναμειχθεί στο πρόβλημα των Κούρδων της Τουρκίας, που το ονόμασε «ζήτημα Ντιγιαρμπακίρ» (πρωτεύουσα του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν).
Προς το παρόν οι Τούρκοι περιορίζονται σε πιέσεις προς τις ΗΠΑ για να τους δώσουν την «ευλογία» τους για την εισβολή. Οι ΗΠΑ αρνούνται να μοιραστούν τα πετρέλαια με τους Τούρκους και φοβούνται μήπως χάσουν και τη συμμαχία των Κούρδων του Ιράκ.
Το θέμα όμως δεν περιορίζεται μεταξύ ΗΠΑ - Τουρκίας - ιρακινού Κουρδιστάν. Ενδεχομένως να παρουσιάσει προεκτάσεις που θα αγγίζουν ολόκληρη την περιοχή τους και ίσως να φτάνουν να αγκαλιάζουν και τη χώρα μας!
Είναι γεγονός ότι η ηγεσία των ΗΠΑ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο βλέπει την Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη και απαραίτητο στήριγμα των αμερικανικών επιδιώξεων στις περιοχές Μέσης Ανατολής και Βαλκανίων.
Η σύμμαχος Τουρκία είναι που επιτρέπει στην Ουάσινγκτον να παίζει γεωπολιτικά παιχνίδια στην ευρύτερη περιοχή μας, καθώς βρίσκεται σε κομβική θέση. Η ηγεσία των ΗΠΑ θα θελήσει να εκτονώσει τη δυσαρέσκεια των Τούρκων για το θέμα του Κιρκούκ. Και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι η Ουάσινγκτον ενδεχομένως να προβεί σε άλλες παραχωρήσεις προς την Τουρκία, που τη θέλει αφοσιωμένη σύμμαχο και υπερασπιστή των ζωτικών αμερικανικών συμφερόντων στη ρευστή ακόμη ευρύτερη περιοχή Βαλκανίων - ανατολικής Ευρώπης - Καυκάσου - Μέσης Ανατολής. Χρόνια τώρα αυτό το χαρτί το παίζει με ιδιαίτερη επιτυχία η τουρκική ηγεσία. Και με πολλά οφέλη εις βάρος γειτονικών της χωρών.
Προσωπικά φοβάμαι ότι προς δυσμάς μπορεί η ηγεσία των ΗΠΑ με ευκολία να ανακατέψει την τράπουλα υπέρ της Τουρκίας για να πετύχει την απορρόφηση των κραδασμών, που έχει προκαλέσει η άρνησή τους να επιτρέψουν τουρκική εισβολή στο Κιρκούκ. Προς ανατολάς είναι πολύ δύσκολο να ανακατευτεί η τράπουλα υπέρ της Τουρκίας. Εκεί υπάρχουν τα εμπόδια των ζωτικών συμφερόντων της Ρωσίας και της Κίνας, που δεν είναι διατεθειμένες να τα θυσιάσουν.
Προς το μέρος όμως των Βαλκανίων τα πράγματα είναι ευκολότερα. Άραγε στερούνται σημασίας όλα τα καμώματα της Τουρκίας στην ελληνική δυτική Θράκη, στο Αιγαίο και στην Κύπρο; Η ελληνική διπλωματία ας έχει υπόψη της και αυτό το ενδεχόμενο και ας είναι προσεκτική στις επιλογές της.
Το ίδιο προσεκτική θα πρέπει να είναι και η ηγεσία των Ελληνοκυπρίων.